En son hoşlandığım çocuğun bir kızla ilişkiye başladığını öğrendiğimden ve hissettiğim duygulardan bahsetmiştim. O günden bugüne hiçbir gelişme olmadı. Hatta gerileme oldu...
Bazen hani hissedersiniz ya bir şeye o kadar yakın olmak isterken gerçekler yüzünüze tekrar tekrar çarpar ve siz canınızı acıtmasına rağmen yine de ona yaklaşmadan edemezsiniz. Benimki de o türden bir çaresizlikti. Bu son yaşadığım olay nedeniyle uzak durmam gerektiği halde bir fırsatını bulup ona yakınlaşmak istiyordum. Aslında "istemek" doğru kelime değil, çünkü bunu bilinçsiz bir şekilde yapıyordum.
Olanların hiçbirine anlam veremiyorum. Hayatımda belki de ilk defa mutluluğa bu kadar yakın hissedip bir kere daha yüz üstü bırakıldım. Yine kafamda kurduklarım ve sonucunda bir başına kalışım. Ama geçen seneki olaylardan sonra bir kere daha bu darbeyi yememek için o kadar temkinli yaklaşmıştım ki yani neredeyse emindim beni sevdiğine. Hiçbir şeye başlayamadan bitmesi gerçekten fazlasıyla hüzün verici.
Artık reddedilmeler ardı ardına gelmeye ve canımı kat kat acıtmaya başladı. Neden böyle olduğuna dair hiçbir fikrim olmadığı için belki bir şans daha vardır deyip aptalca çırpınışlarım artık özsaygımın sağlamlığını sorgulamama neden olmaya başladı. Artık durmam gereken noktada olduğumu fark ettim. Artık durmalıyım. Artık kalbimde ve beynimde onun değeri sıfır olmalı. Üzülmemek için hiç yaşanmamış gibi davranmaya devam etmeliyim. Buna dayanabileceğimi sanıyordum; ama o kadar sağlam bir yapıya sahip olmadığımı anladım. Artık onun hiçbir değeri yok. Tüm irtibatımı kesiyorum aynı öncekilerde olduğu gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder